आपणच आपला नासोडा करून राह्यलो

आपणच आपला नासोडा करून राह्यलो

लेके पह्यला पह्यला प्यार भरके आँखो मे खुमार

जादू नगरीसे आया है कोई जादूगर पह्यला पह्यला प्यार आन् पह्यला पाऊस याची नव्हाईचं काई न्यारी असते. पह्यला पाऊसयी जादू नगरीतला जादूगरचं अस्ते हे मले आठोलं परवाच्या पह्यला पावसावून पह्यला पाऊस आन् थोयी सांजीले आला तं पह्यले जे कायभोर अभाय इजायीच्या संगितीन असं डकरत येते ना का त्याची खुमारीच काई न्यारी असते आन् मंग होठातून अस्या ओयी आपसूक भाहेर पडतेत. . . अभायाच्या रंगाले काया रंग आला गा अभयाच्या रंडगाडले.. आला भारीवर वारा, इजायीचा जोर न्यारा ढगायीच्या चकमकी, पानी आने तरतरा झाड झुडपयी आता लागलेना झिंकगाडले.. प्रेयसी हा सब्द बोलीतला नसेना पन उसनवारीची काय माय मेली का? खरं तं उसनवारीतं आपली जिनगानी चाल्ली मंग प्रेयसी आन् इंग्रजीतला डार्लिग सब्द म्या उसने घेऊन टाकले. हा तं काय म्हनत होतो मी प्रेयसी आन् पह्यला पाऊस सारके. हुरहुर लावणारे, हुरयून टाकणारे, आपल्याले आपल्यात ना ठुनारे, कवा येतो म्हून चाट मारणारे तं कवा अवचित भिजून टाकणारे. परवा अस्सा बरसला का एकल्यानं भिजून घेतलं. मले बायको म्हने, 'वय तं पाहाचं?' म्या म्हनलं, अवो भान हरपून टाकून वय इसराले लावते त्यालेचं तं पह्यला पाऊस म्हंते. आता बरसन्यावून आठोलं. परवा राती बोरीतून फोन आला म्हने, बाबा तिथयी पाऊस पडून राह्यला का? म्या त्याची फिरकी घ्यासाठी म्हनलं, अबे पाऊस म्हंजे बिंग पिलेला दारुडय़ा होय हा पडाले थोत बंब बरसून राह्यला. त्याच्यावून आठोलं. . . पाऊस बरसतो रानात पाऊस बरसतो मनात रानतल्या पावसाचं बरं असतं मनातल्या पावसाचं खरं नसतं वर्‍हाडात उनीची काय मिजास असते राजे हो. बाहेरच्या पावन्यायची पंढरी घाबरतेना उनायात या म्हनलतं. एक डाव माही आजी सांगे असीच उनीची गोठ निंघालीत, 'बाबू आपल्या कडचं उन होय का काय अरे एकडाव हरभरे टाकले पायलीभर उनीत उनं दाखवाले. सांजीले जमा कराले गेली तं त्याचे फुटाने झाले होते ना बाबू.' आता आजीचं होय ते आपल्याले कायी म्हंता येते का तिले? दूर डोंगर कपारी उन तपते गा भाई कसी अगीन सुटते होते जीवाची रे लाही असी तपते रे उन जसा चुलीवर तावा आगी सारख्या झोंबते आता कानाले रे झावा निंघे घामाच्यारे धारा सार्‍या आंगाआंगातून घाम आंगाले वलवे पाहे गमतीनं उन पावसात वलं करत करत मी तुमाले उनीत घेऊन आलो. ह्या उनं पावसाचा खेय असाचं अस्ते. उनचं तपलं नाईतं पानी कसं इन आन् पानीचं आलं नाईतं पीक कसं ईन? पन आजकाल हेयी आपली जागा सोडून राह्यले. मले एक जनं इचारे का हे आपले चार मयने कमीजादा काउन करून राह्यले? आता याचं उत्तर मी जमलं तं आखरीले दिन पन त्या आंधी मले एक गोठ आठोली ते सांगून टाकतो. आमचं खेडय़ातल्या मानसाचं कसं अस्ते आठोल ना आत मंग सांगून टाका त्यासाठी मुद्दा बाजूले राह्यला तरी चालते अखीन का मुद्यावर येता नाई येत का? काय सांगून राह्यलो होतो मी तुमाले? पहा माहा असं होतो. सांगता सांगता इसरतो म्हून तं आठोल का मुद्दा सोडून सांगून टाकतो. एक डाव मी पंढरपूरपासी मंगयवेढा हाय कानी तिथ कालेजात कार्यकरमाले गेलो होतो. ते गाव जस संत दामाजी पंताचं तसं संत जोखोबाचंयी. मले जोखोबाचं लय अप्रुप म्हनलं चाला त्यायचे पावलं ज्या मातीले लागले असतीन ते वेसी पासची माती आपन बुक्का म्हून कपायाले लावून घेऊ. तिथच्या कार्यकरमाच्या वक्तींचा हा किस्सा होय. झालं कसं का त्यायनं रेस्ट हाऊसवर सोय लावली होती. आता सरकारी रेस्ट हाऊस काई बजारात नसते ते असते जरासे गावाच्या एका आंगाले. मले कराची होती दाढी म्हून म्या त्या कालेजच्या पोराले इचारलं, 'अरे बाबा मले दाढी कराची हाय तं सलून मंदी जाता येईल का?' तो म्हने, 'जाता येईल ना सर पन तुम्ही स्वत: नाही करत कां?' म्या म्हनलं, 'नाई इतकचं दुसर्‍याच्या भरोस्यावर्त ठुलं हाय आन् त्याले कारन हाय. मी शेतकरी हावो आन् दहा रुपयात तो एक एकलाचं वं असा हाय का निमित्त कोनतंयी असो माह्या दाढीले हात लावते बाकी आमचा तं दुसर्‍याच्या दाढीलेच हात लावण्यात जलम जाते. पह्यले कसं हिवायात थंडी चार मयने, उनायात उन चार मयने आन् पावसायात पानी चार मयने पन आता तसं नाई राह्यलं. मांगच्या साली नवरातीपासून जे पाऊस उपकला तं उपकलाचं. असा कसा ह्या पाऊस। येते तवा येते येते जवा पाह्यजे जरूर। तवा उपकून जाते पन याच्यात त्याचा कसूर हाय का? कसूरवार आपन हावो. आपन नद्यायतून कारखान्यायचं किती डेंजर सडलं पानी सोडून राह्यलो. गंगेची गटारगंगा करून टाकली. ट्रकात राकेल, अँटोत राकेल, कारखान्याच्या धुरांडय़ातून जहर वतून राह्यलो मंग त्याच्यातून का अम्रीत इन? करून सवरून आपन नाम निराये आन् निसर्ग लहरी झाला म्हनाले तयार. आपनचं आपला नासोडा करून राह्यलो असं नाई वाटत! (लेखक हे नामवंत वर्‍हाडी कथाकार आहेत. 'बॅरिस्टर गुलब्या' हा त्यांचा एकपात्री कार्यक्रम अत्यंत लोकप्रिय आहे.) भ्रमणध्वनी - 9420551260