लाल दुपट्टेवाली

'ही पोरगी कोन व्हय रे बारक्या?' 'कोनती हो मामा?' 'ही गाडीवर मांगून बसून चालली.. तोंडाले लाल दुपट्टा.. डोयाले गॉगल.. हातात मोबाइल.. वयखू येत नाही लेकाची.' 'काय मालूम कोन व्हय' 'अन् तो पोट्टा कोन व्हय गाडी चालोनारा?' 'तोही वयखू आला नाही, त्यानंही तोंडाले दुपट्टा बांधला' 'सरकारनं या दुपटय़ावर बंदी आणली पाह्यजे' 'काहून?' 'दुपट्टा बांधला की पोरगी वयखू येत नाही, कोनाची व्हय ते सांगता येत नाही, रंगारंगाचे दुपट्टे बांधतात, मानसाले पेच पडते, दुपट्टा असा बांधतात की सारं तोंड झाकून घेतात, चष्मा लावल्यावर डोये दिसत नाहीत, म्हणजे जवान हाय की म्हतारी हाय तेही समजत नाही, 'दुपट्टा त्या पोरीनं बांधला, त्यात तुमचं काय जाते?' 'अबे तिचं तोंड दिसत नाही ना !' 'मग तुमचं काहून टेन्शन वाढून राह्यलं?' 'गाडीवरच्या पोरीचं तोंड दिसलं पाह्यजे, म्हणजे माणसाले समजते की अमक्याची पोरगी तमक्याच्या रस्त्यानं गेली, कोनं विचारलं तर सांगता येते, असा दुपट्टा बांधल्यावर काय सांगाव मानसानं?' 'खुशी तिची! ती दुपट्टा बांधीन नाहीतर तोंडाले लुगडं बांधीन, तुमचं काय जातं?' 'अबे पन मानसाले समजलं पाह्यजे किनी?' 'काय?' 'गाडी चालोनारी पोरगी कोनाची व्हय? मांगून बसनारी कोन व्हय? आता हा नवाळाच पोरगा हिरोहोंडा घेऊन गेला अन् मागून एक पोरगी बसून नेली, काय समजाव मानसानं?' 'मी म्हनतो गाडी त्याहिची.. दुपटा त्याहिचा अन् तुमचाच काहून झेंडू दाटून येऊन राह्यला?' 'मले समजलं पाह्यजे ना बे' 'काय समजलं पाह्यजे?' 'पोरीचं नाव गाव समजलं पाह्यजे म्हणजे मानूस ध्यानात ठेवते, नाहीतर मानसाची फसगत होते' 'कशी?' 'एकखेप असं झालं की एक नखरेल नार दुपट्टा बांधून रस्त्यानं चालली होती' 'मंग?' 'मी म्हनो कोन व्हय एवढी झोकात चालली.. मी तिच्या मागून गेलो.. तिचं लक्षच नाही.. पुढे गेल्यावर ते हातगाडीवर फुगे खायाले गेली, मी तिच्या जवळ गेलो, जवा तिनं फुगे खायाले दुपट्टा सोडला तवा माहीत पडलं की, यह तो अपनेही घर का मामला है!' 'म्हणजे?' 'ते तुही मामीच निंगाली! म्हणजे कधी कधी मानसाची अशी गलत फॅमिली होते' 'एकखेप मलेबी असचं घडलं होतं, एक जवान पोरगी स्कुटी घेऊन चालली होती, तोंडाले दुपट्टा होता, मी तिच्या मागून गाडी घेऊन निघालो, जवा ते पोलीस स्टेशनमध्ये घुसली तवा समजलं की ते पोलीसीन व्हय! मंग मी फटेतक घरी पयालो' 'अशी लयखेप घडते मानसाले बारक्या' 'आता ते दोघं गाडी घेऊन मार्केटीत गेले, थोडय़ावेळानं वापस येतात.. ध्यानात ठेवजा' 'आजकाल असे प्रकार लय वाढले, हे रिकामे पोट्टे पोरीले गाडीवर बसून नेतात अन् तिकळेच गोपायकाला करतात, हे सारे रईस बापाचे रईस लेकरं हायेत, बाप दोन नंबरचे पैसे कमावते, पोराले गाडी घेऊन देते, मोबाइल देते, शौकाले पैसे देते म्हनून हे उतमात करतात,' 'शहरात हे कॉमन झालं मामा' 'अरेपन मायबापानं लक्ष ठेवलं पाह्यजे.. त्यारोजी आमच्या घरा शेजारची पोरगी कांपुटर क्लासले जातो म्हने, अशीच एका पोराच्या गाडीवर बसून गेली. कांपुटर क्लास एका घंटय़ाचा होता, पन ही पोरगी सात घंटे लोडशेडिंगसारखी गायब होती, आम्ही सारे तिले पाहूपाहू थकलो, दिसल्यावर म्हने की,मी मारोतीच्या देवळात बसेल होती, ब्रह्मचार्‍याच्या. देवळात जवान पोरीचं काय काम? विनाकारन त्या मारोतीचं नाव बदनाम करतात' 'मायबापानं ध्यान ठेवलं पाह्यजे पोरीवर' 'आपून आपल्या पोरीले घराच्या बाहीर फटकू देत नाही, कॉलेज झालं की सरकी घरी येते, कोनाच्या लेन्यात नाही अन् कोनाच्या देन्यात नाही, संस्कारच तसे आहेत आपले.. आपून असा दुपटा बांधून पोरीले फिरू देत नाही' 'लोकं तोंडाकडे पाह्यतात म्हनून काही पोरी दुपट्टे बांधतात' 'लोकं पाह्यत ना.. आंगाले भोकं पडतात काय? पाहून पाहून कितीक पाह्यतीन लेकाचे ? पाह्यल्यानं डोये थोडेच येतात?' 'ते पहा आली गाडी.. ते मघाचे दोघं वापस आले' 'पाहूदे मले.. कोनाची व्हय पोरगी?' 'ओ मामा.. हे तुमचीच पोरगी व्हय' 'ओ? शिली व्हय काय?' 'शिलीच होती.. गाडी भर्रकन निघून गेली.. तुमचं ध्यान कुठं होतं?' 'कशावरून शिली होती?' आपल्याले पाहून तिनं खाली मुंडी घातली' 'आता लय झाली या पोरीची! तिले फक्त आता घरी येऊ दे.. तिचे हातपाय बांधतो अन् तिच्या मायचेही बांधतो.. बस झाला लाळ!' (लेखक हे नामवंत वर्‍हाडी कथाकार आहेत.) श्रीकृपा कॉलनी, अकोला रोड, अकोट, जि.अकोला भ्रमणध्वनी - 9561226572